«Ποιος Θεός παίζει μαζί μου»

Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα εντατικής εργασίας για την ανακαίνιση και τον εξοπλισμό εξοχικού σπιτιού η κούραση και η ένταση με κατέβαλε, με οδήγησε σε δυσάρεστα κι αρνητικά συναισθήματα. Γιατί οι τεχνίτες δεν με εξυπηρετούν άμεσα, γιατί δεν προχωράνε πιο γρήγορα οι δουλειές μου.....γιατί αυτό , γιατί εκείνο ....Δάκρυα κυλούν χωρίς να κλαίω . Παράπονο ... Ναι είμαι στον παράδεισο, σ’ένα πανέμορφο νησί . Η θάλασσα , το λιμάνι, τα δρομάκια, τα σπιτάκια ... εικόνες μοναδικές να χαλαρώσει το βλέμμα, να γεμίσει η ψυχή ... αλλά εγώ δεν βλέπω τον παράδεισο , κοιτάζω αλλά δεν βλέπω, νιώθω κουρασμένη και παραπονιέμαι. Πηγαίνω λοιπόν σε μια κοντινή παραλία , να βουτήξω στη θάλασσα με την ελπίδα το νερό να πάρει από πάνω μου, από μέσα μου τη δυσφορία. Κάθομαι σε μια ξαπλώστρα, κάτω από την ομπρέλα. Μπροστά μου ξαπλωμένη μπρούμυτα μια κοπέλα όμορφη και χαμογελαστή. Την χαιρετάω και την ρωτάω από πού μπορώ να παραγγείλω έναν καφέ σαν τον δικό της . Μου εξηγεί και λίγο μετά με διευκολύνει καλώντας τον σερβιτόρο . Πριν έρθει ο καφές μου η κοπέλα σηκώνεται να βουτήξει. Την βλέπω να πηγαίνει προς την θάλασσα πηδώντας με το ένα πόδι γιατί ...το άλλο πόδι της έλειπε από το γόνατο και κάτω. Χαρούμενη και χαμογελαστή βουτάει στη θάλασσα και κολυμπάει παρέα με τη φίλη της. Ναι, αυτή η κοπέλα βλέπει τον παράδεισο , είναι στον παράδεισο γιατί τον έχει μέσα της. Δάκρυα κυλούν χωρίς να κλαίω .