Κasabian: oι «νέοι δεινόσαυροι» του rock!
Οι Kasabian κυκλοφόρησαν τον Σεπτέμβριο τον πολυαναμενόμενο νέο δίσκο τους με τίτλο Velociraptor. Με αφορμή τη νέα κυκλοφορία που τάραξε για ακόμα μία φορά τα δισκογραφικά δρώμενα, το περιοδικό Q συνάντησε από κοντά τον κιθαρίστα του συγκροτήματος Serge Pizzorno και τον τραγουδιστή Tom Meighan και συζήτησαν κυρίως... για τη ζωή τους!
Επιμέλεια: Άγγελος Ζυμβραγουδάκης
Το Velociraptor ξεκινά με το Let’s Roll Like We Used To, το οποίο περιγράφει δύο παιδιά να κοιτάζουν στον ορίζοντα στην ερημιά, με διεσταλμένες κόρες. Πρόκειται για εσένα και τον Tom όταν ήσασταν νέοι, σωστά;Serge Pizzorno: Έτσι ακριβώς. Πρόκειται για εμένα και τον Tom Meighan, τότε που γράφαμε τον πρώτο μας δίσκο στη φάρμα στην οποία ζούσαμε. Καθόμασταν έξω και καπνίζαμε χόρτο πρωί, μεσημέρι, βράδυ, περιμένοντας να δούμε εξωγήινους.
Είδατε ποτέ, τελικά; SP: Σ’ το ορκίζομαι ότι ένα βράδυ κάτι συνέβη! Όλο το σπίτι κουνιόταν και ακουγόταν κάτι σαν «μπρρρ»! Νόμιζες ότι υπήρχε κάποιο UFO από πάνω μας. Θυμάμαι το επόμενο πρωινό που ακόμα συζητούσαμε για αυτό και προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε τι σκατά έγινε! Μετά ακούσαμε στις τοπικές ειδήσεις ότι είχε γίνει σεισμός εκείνη τη βραδιά. Είχαμε πραγματικά φοβηθεί. Αυτό ήταν ό,τι πιο κοντινό έχω να σου πω από την εμπειρία μου με τους εξωγήινους, αλλά κάποιες νύχτες θα μπορούσαμε να είχαμε δει ακόμα περισσότερα. Ήταν η ποσότητα που καπνίζαμε, βλέπεις.
Στο ίδιο τραγούδι προσεύχεστε να έρθει η Καταστροφή. Τόσο ριψοκίνδυνοι είστε;SP: Ήμασταν απόλυτα τρελαμένοι. Δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει και δεν σε νοιάζει κιόλας. Είσαι στη φάση που φτιάχνεις έναν δίσκο και δεν δίνεις σημασία σε τίποτα πέρα από αυτό• απλά προσπαθείς να το απολαύσεις. Το αύριο δεν έχει καμμιά σημασία.
Τι άλλη χρήση ναρκωτικών κάνατε;SP: Οτιδήποτε μπορούσαμε να έχουμε και περνούσε από τα χέρια μας, αλλά μη φανταστείς τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με οποιονδήποτε κλασικό 24χρονο που κάνει χρήση, ούτε τις τεράστιες ποσότητες που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου.
Σου ξέφυγε ποτέ ο έλεγχος;SP: Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με το να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Είσαι στη γωνία του δωματίου λες και μόλις γύρισες από τα έγκατα τις κολάσεως (στο σημείο αυτό τραβάει το πρόσωπο του θυμίζοντας μου τον πίνακα Η Κραυγή του Μουνχ) και αναρωτιέσαι τι σκατά είναι όλο αυτό που συμβαίνει. Αλλά και πάλι αυτό δεν σε σταματάει. Πραγματικά δεν ήξερα πότε να σταματήσω. Αυτό ήταν το πρόβλημα: δεν καταλάβαινα τι σήμαινε να σταματάς.
Και γιατί ξέκοψες, εντέλει, από όλα αυτά;
SP: Απλά βαρέθηκα. Για ’μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι η τέχνη, η μουσική, και όλα αυτά τα οποία αφήνουμε σαν παρακαταθήκη. Αν η μουσική που γράφεις αρχίζει και υποφέρει, τότε δεν έχει καμμία αξία.
Επιμέλεια: Άγγελος Ζυμβραγουδάκης
Το Velociraptor ξεκινά με το Let’s Roll Like We Used To, το οποίο περιγράφει δύο παιδιά να κοιτάζουν στον ορίζοντα στην ερημιά, με διεσταλμένες κόρες. Πρόκειται για εσένα και τον Tom όταν ήσασταν νέοι, σωστά;Serge Pizzorno: Έτσι ακριβώς. Πρόκειται για εμένα και τον Tom Meighan, τότε που γράφαμε τον πρώτο μας δίσκο στη φάρμα στην οποία ζούσαμε. Καθόμασταν έξω και καπνίζαμε χόρτο πρωί, μεσημέρι, βράδυ, περιμένοντας να δούμε εξωγήινους.
Είδατε ποτέ, τελικά; SP: Σ’ το ορκίζομαι ότι ένα βράδυ κάτι συνέβη! Όλο το σπίτι κουνιόταν και ακουγόταν κάτι σαν «μπρρρ»! Νόμιζες ότι υπήρχε κάποιο UFO από πάνω μας. Θυμάμαι το επόμενο πρωινό που ακόμα συζητούσαμε για αυτό και προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε τι σκατά έγινε! Μετά ακούσαμε στις τοπικές ειδήσεις ότι είχε γίνει σεισμός εκείνη τη βραδιά. Είχαμε πραγματικά φοβηθεί. Αυτό ήταν ό,τι πιο κοντινό έχω να σου πω από την εμπειρία μου με τους εξωγήινους, αλλά κάποιες νύχτες θα μπορούσαμε να είχαμε δει ακόμα περισσότερα. Ήταν η ποσότητα που καπνίζαμε, βλέπεις.
Στο ίδιο τραγούδι προσεύχεστε να έρθει η Καταστροφή. Τόσο ριψοκίνδυνοι είστε;SP: Ήμασταν απόλυτα τρελαμένοι. Δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει και δεν σε νοιάζει κιόλας. Είσαι στη φάση που φτιάχνεις έναν δίσκο και δεν δίνεις σημασία σε τίποτα πέρα από αυτό• απλά προσπαθείς να το απολαύσεις. Το αύριο δεν έχει καμμιά σημασία.
Τι άλλη χρήση ναρκωτικών κάνατε;SP: Οτιδήποτε μπορούσαμε να έχουμε και περνούσε από τα χέρια μας, αλλά μη φανταστείς τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με οποιονδήποτε κλασικό 24χρονο που κάνει χρήση, ούτε τις τεράστιες ποσότητες που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου.
Σου ξέφυγε ποτέ ο έλεγχος;SP: Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με το να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Είσαι στη γωνία του δωματίου λες και μόλις γύρισες από τα έγκατα τις κολάσεως (στο σημείο αυτό τραβάει το πρόσωπο του θυμίζοντας μου τον πίνακα Η Κραυγή του Μουνχ) και αναρωτιέσαι τι σκατά είναι όλο αυτό που συμβαίνει. Αλλά και πάλι αυτό δεν σε σταματάει. Πραγματικά δεν ήξερα πότε να σταματήσω. Αυτό ήταν το πρόβλημα: δεν καταλάβαινα τι σήμαινε να σταματάς.
Και γιατί ξέκοψες, εντέλει, από όλα αυτά;
SP: Απλά βαρέθηκα. Για ’μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι η τέχνη, η μουσική, και όλα αυτά τα οποία αφήνουμε σαν παρακαταθήκη. Αν η μουσική που γράφεις αρχίζει και υποφέρει, τότε δεν έχει καμμία αξία.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με το να βρίσκεται εκτός ελέγχου. Είσαι στη γωνία του δωματίου λες και μόλις γύρισες από τα έγκατα τις κολάσεως
Αλλιώς θα κατέληγες σαν τον Pete Doherty.
SP: Ακριβώς. Εννοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και συνεχίζουν με αυτόν τον τρόπο, αλλά εμένα δεν με ενδιέφερε να καταστραφώ. Με ένοιαζε να γίνω καλύτερος και να αφήσω μια κληρονομιά απίστευτης μουσικής και όχι απλά μερικές αστείες ιστορίες.
Εσύ και ο Tom γίνατε 30 χρόνων πρόσφατα. Τι δώρο πήρατε ο ένας στον άλλον;SP: Του πήρα μία αυθεντική αφίσα από την περιοδεία των Rolling Stones το 1972, και ο Tom μού πήρε μία κούκλα του Sid Vicious. (γέλια). Ο Tom είναι απίστευτος. Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν στον κόσμο. Έχει μία απίστευτη δύναμη και είναι παράλληλα μεγάλη πηγή δύναμης για ’μένα.
Πού διοχέτευες την ενέργειά σου όταν ήσουν παιδί;Tom Meighan: Στα παιχνίδια. Στον ψεύτικο κόσμο στον οποίο ζούσα ως παιδί.
Ήσουν καλό παιδί ή ο κλόουν της τάξης;
TM: Ήμουν λίγο ταραξίας, αλλά όχι με την κακή έννοια. Δεν ήμουν νταής, ούτε ο σκληρός τύπος. Απλά έκανα αρκετή φασαρία και πήγαινα συχνά στο γραφείο του διευθυντή.
Τραγουδούσες και τότε με ευκολία μπροστά στον κόσμο;
TM: Θυμάμαι ότι είχα τραγουδήσει το Yellow Submarine στο σχολείο όταν ήμουν πέντε χρόνων. Το ξέρω ότι θα σου φανεί παράξενο, αλλά δεν είχα τόσο θάρρος τότε αν και είχα μπει στη χορωδία από τότε που ήμουν δέκα.
Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου ως κάποιον που προτιμά να μη ζει στον πραγματικό κόσμο;
TM: Ναι! Το προσπαθώ. Η καρδιά μου δεν βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο αν και το μυαλό είναι εδώ, αν αυτό που λέω μπορεί να βγάλει κάποιο νόημα.
Ανησύχησαν ποτέ οι γονείς σου για το τι θα κάνεις στη ζωή σου;
TM: Πρέπει να υπήρξαν κάποιες τέτοιες στιγμές. Συνήθιζα να κρύβω τους βαθμούς μου από το σχολείο. Πάντα, όμως, με υποστήριζαν. Πίστευαν σε ’μένα και αυτό ήταν κάτι που, τελικά, δούλεψε.
Πόσο μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας σου νομίζεις ότι προήλθε από τον ίδιο σου τον εαυτό και πόσο απ’ τη βοήθεια των άλλων;
TM: Πρέπει να έχεις πίστη και κουράγιο. Όταν ξεκινήσαμε το συγκρότημα ήμασταν 17. Δεν είναι πολύ περίεργο αυτό; 17! Αλλά δεν κάναμε κάτι άλλο. Ήταν γραφτό. Ήταν γραφτό να συμβεί! Πιστεύω στη μοίρα.
Ένας στίχος σας στον δίσκο λέει ότι το rock’n’roll σάς τρέλανε. Είναι αλήθεια αυτό;
TM: Φυσικά και είναι. Εννοώ, κοίταξέ μας, το Rock’n’Roll πράγματι μας πήρε τα μυαλά, αλλά μας τρέλανε με την καλή έννοια.
SP: Ακριβώς. Εννοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και συνεχίζουν με αυτόν τον τρόπο, αλλά εμένα δεν με ενδιέφερε να καταστραφώ. Με ένοιαζε να γίνω καλύτερος και να αφήσω μια κληρονομιά απίστευτης μουσικής και όχι απλά μερικές αστείες ιστορίες.
Εσύ και ο Tom γίνατε 30 χρόνων πρόσφατα. Τι δώρο πήρατε ο ένας στον άλλον;SP: Του πήρα μία αυθεντική αφίσα από την περιοδεία των Rolling Stones το 1972, και ο Tom μού πήρε μία κούκλα του Sid Vicious. (γέλια). Ο Tom είναι απίστευτος. Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν στον κόσμο. Έχει μία απίστευτη δύναμη και είναι παράλληλα μεγάλη πηγή δύναμης για ’μένα.
Πού διοχέτευες την ενέργειά σου όταν ήσουν παιδί;Tom Meighan: Στα παιχνίδια. Στον ψεύτικο κόσμο στον οποίο ζούσα ως παιδί.
Ήσουν καλό παιδί ή ο κλόουν της τάξης;
TM: Ήμουν λίγο ταραξίας, αλλά όχι με την κακή έννοια. Δεν ήμουν νταής, ούτε ο σκληρός τύπος. Απλά έκανα αρκετή φασαρία και πήγαινα συχνά στο γραφείο του διευθυντή.
Τραγουδούσες και τότε με ευκολία μπροστά στον κόσμο;
TM: Θυμάμαι ότι είχα τραγουδήσει το Yellow Submarine στο σχολείο όταν ήμουν πέντε χρόνων. Το ξέρω ότι θα σου φανεί παράξενο, αλλά δεν είχα τόσο θάρρος τότε αν και είχα μπει στη χορωδία από τότε που ήμουν δέκα.
Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου ως κάποιον που προτιμά να μη ζει στον πραγματικό κόσμο;
TM: Ναι! Το προσπαθώ. Η καρδιά μου δεν βρίσκεται στον πραγματικό κόσμο αν και το μυαλό είναι εδώ, αν αυτό που λέω μπορεί να βγάλει κάποιο νόημα.
Ανησύχησαν ποτέ οι γονείς σου για το τι θα κάνεις στη ζωή σου;
TM: Πρέπει να υπήρξαν κάποιες τέτοιες στιγμές. Συνήθιζα να κρύβω τους βαθμούς μου από το σχολείο. Πάντα, όμως, με υποστήριζαν. Πίστευαν σε ’μένα και αυτό ήταν κάτι που, τελικά, δούλεψε.
Πόσο μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας σου νομίζεις ότι προήλθε από τον ίδιο σου τον εαυτό και πόσο απ’ τη βοήθεια των άλλων;
TM: Πρέπει να έχεις πίστη και κουράγιο. Όταν ξεκινήσαμε το συγκρότημα ήμασταν 17. Δεν είναι πολύ περίεργο αυτό; 17! Αλλά δεν κάναμε κάτι άλλο. Ήταν γραφτό. Ήταν γραφτό να συμβεί! Πιστεύω στη μοίρα.
Ένας στίχος σας στον δίσκο λέει ότι το rock’n’roll σάς τρέλανε. Είναι αλήθεια αυτό;
TM: Φυσικά και είναι. Εννοώ, κοίταξέ μας, το Rock’n’Roll πράγματι μας πήρε τα μυαλά, αλλά μας τρέλανε με την καλή έννοια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου