Να ‘μαστε λοιπόν μια ανάσα από το 2013. Πάει ακόμα μια χρονιά γεμάτη δυσκολίες. Και έρχεται μία χρονιά με ακόμα περισσότερες, δυστυχώς.
Αν μη τι άλλο το 2012 ήταν μια πονεμένη χρόνια για όλους μας. Μία χρονιά που αποχαιρετήσαμε τους...
γνωστούς και φίλους μας που πήγαν για τα ξένα, και που τους δώσαμε την υπόσχεση ότι σε λίγο καιρό θα είμαστε κοντά τους. Μια χρονιά που είδαμε γνωστούς, συγγενείς και φίλους να μένουν χωρίς δουλειά και να περιμένουν στις ατελείωτες ουρές του ΟΑΕΔ για ένα ψωροεπίδομα. Μια χρονιά που είδαμε για πολλοστή φορά τους μισθούς και τις συντάξεις να κόβονται «μαχαίρι», δήθεν για το καλό του τόπου.
Μια χρονιά που ενώ το χαράτσι κρίθηκε δικαστικά παράνομο, η κυβέρνηση παρανομώντας επέβαλε στη ΔΕΗ να συνεχίσει να το εισπράττει κανονικά. Μια χρονιά που αποκαλύφθηκε το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο που μας έφερε στο μνημόνιο. Αλήθεια γιατί οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Παπανδρέου, Βενιζέλος δεν έχουν ήδη συλληφθεί και παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη; Ζητάω πολλά ε; Εμ βέβαια, εδώ μιλάνε για παραγραφή του αδικήματος, για την παραπομπή τους στη δικαιοσύνη θα γίνεται λόγος; Α ρε προδότες του έθνους…
Η αισιοδοξία χάθηκε και μαζί της χάθηκαν και τα όνειρα. Για άλλη μια φορά η Ελλάδα γυρίζει την πλάτη της στους νέους. Όλοι οι νέοι ετοιμάζονται για το ταξίδι της ξενιτιάς. Δεν είχε άδικο τελικά το τραγούδι που ερμηνεύει ο Τσακνής… «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάξατε όπως θέλατε, αν η ιστορία σας ανήκει, ρημάξτε την λοιπόν, τι περιμένετε;». Και αυτό κάνουν οι «σωτήρες» μας. Τη ρημάζουν και όποιον πάρει ο χάρος…
Πολλοί εύχονται «καλή χρονιά». Αλήθεια, πόσοι το πιστεύουν πραγματικά αυτό που εύχονται; Ελάχιστοι. Όλοι μέσα μας κρύβουμε θυμό. Θυμό που είναι έτοιμος να ξεχειλίσει και να παρασύρει κάθε τι στο διάβα του. Το τραγούδι των Metallica “St. Anger” ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωσή μας. Περιμένω την άγια αυτή μέρα που ο “St. Anger” θα ξεχυθεί από μέσα μας και θα τους πάρει όλους ο διάολος τη μάνα. Και κάτι μέσα μου λέει ότι όλο και πλησιάζει αυτή η μέρα. Όχι ελικόπτερα, διαστημόπλοια θα επιστρατευτούν για να γλυτώσουν οι «σωτήρες» μας.
Βαρέθηκα. Σας βαρέθηκα όλους σας. Σας σιχάθηκα. Δεν θέλω να σας βλέπω ούτε ζωγραφιστούς. Με την πρώτη ευκαιρία κι εγώ θα την κάνω για μέρη ξένα. Γιατί έχω και μία αξιοπρέπεια. Και όχι, δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς αν αναρωτιέστε ποιους εννοώ ότι βαρέθηκα και σιχάθηκα. Σε εσάς τα κομματόσκυλα τους γεροξεκούτες αναφέρομαι. Καθίστε εσείς εδώ οι γεροξεκούτες να ψηφίζετε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να χαίρεστε που σας κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Καλά να πάθετε. Όμως το δικό μου μέλλον θα το καθορίσω ΕΓΩ. Γκε γκε; Όχι εσείς!
Καθίστε εσείς να παραμυθιάζεστε ωραία από τον κάθε τυχάρπαστο πολιτικό ότι «λεφτά υπάρχουν» ή ότι θα φέρει την «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη» ή ότι ό,τι κάνει το κάνει για «το καλό του τόπου»… Καθίστε να ταΐζετε τους ήδη γεμάτους με ευρώ και δολάρια λογαριασμούς τους. Εγώ έχω μάθει να μη τρώω κουτόχορτο. Δεν είμαι σαν τα μούτρα σας. Δόξα το Θεό, είχα την κατάλληλη μόρφωση και διαπαιδαγώγηση έτσι ώστε να μην γίνω σαν τα μούτρα σας. Να μην γίνω ακόμη ένα πρόβατο σαν και του λόγου σας. Να μην φυλάω κατουρημένες ποδιές για μια θέση στο δημόσιο. Να μην δίνω φακελάκια και να «λαδώνω τα γρανάζια» του συστήματος για να παίρνω αυτό που δικαιούμαι χωρίς ταλαιπωρία.
Εγώ έχω άλλα όνειρα για τη ζωή μου. Θέλω να ζήσω ελεύθερος. Θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια. Στο κάτω κάτω είμαι νοήμον ον. Δεν είμαι ζώο. Δεν θέλω να ζήσω τρώγοντας από τα σκουπίδια και ζώντας σε χαρτόκουτες την ίδια ώρα που οι «σωτήρες» μου τρώνε με χρυσά κουτάλια και στέλνουν τους γιους και τις θυγατέρες τους να σπουδάζουν σε πανάκριβα κολλέγια στο εξωτερικό με τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου.
Δεν είμαι μαλάκας για να δουλεύω ατελείωτες ώρες για ψίχουλα και να πληρώνω ένα σκασμό φόρους και χαράτσια για να ζούνε πλουσιοπάροχα οι «σωτήρες» μου. Χορηγός της πλουσιοπάροχης ζωής τους δεν θα γίνω! Δεν θα γίνω εγώ το υποχείριό τους! Η ζωή μου, ανήκει σε μένα. Όχι σε αυτούς.
Θέλω να μπορώ να ζω με αξιοπρέπεια, να είμαι ανεξάρτητος, να μπορώ να ερωτευτώ και να κάνω όνειρα και σχέδια για το μέλλον μου χωρίς να έχω στο μυαλό μου το πώς θα μπορέσω βγάλω δυο δεκάρες για να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά με αξιοπρέπεια. Για πόσο ακόμα θα με συντηρεί η οικογένειά μου. Για πόσο ακόμα θα με συντηρούν οι γονείς μου; Για πόσο ακόμα;
Κάνε Θεέ μου να μην ξαναρθεί άλλη μια τέτοια χρονιά. Δυστυχώς όμως, η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο θα ξαναρθεί τέτοια χρονιά, αλλά το 2013 θα είναι ακόμα χειρότερο. Και όσο θα κυβερνούνε οι «σωτήρες» μας αυτό θα συνεχίζεται. Για να ζουν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα. Να τους χαίρεστε λοιπόν. Και όταν θα αποχαιρετάτε τα παιδιά σας στο αεροδρόμιο μην τυχόν και σας ξεφύγει κανένα δάκρυ, αλίμονό σας! Να μην ξεχνάτε ότι εσείς με την ψήφο σας είστε οι μοναδικοί υπεύθυνοι που το παιδί σας φεύγει για τα ξένα.
Και να μην γκρινιάζετε και στραβομουτσουνιάζετε που ακόμα μένουν στο πατρικό και όλη μέρα κλείνονται στο παιδικό τους δωμάτιο, παρότι έχουν περάσει την τρίτη δεκαετία της ζωής τους. Όχι δεν είναι μαμμόθρεφτα. Είναι τα παιδιά σας που έχουν χάσει πλέον τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους. Είναι τα παιδιά σας που δεν μπορούν με τίποτα να βρουν μια δουλειά για να μπορέσουν να ζήσουν οικονομικά ανεξάρτητα. Είναι τα παιδιά σας που το ‘χουν πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν τη δική τους οικογένεια. Είναι τα παιδιά σας που οι «σωτήρες» που ψηφίσατε δήθεν για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών σας έχουν κόψει τα φτερά τους μια για πάντα. Αλλά πάνω απ’ όλα είναι τα παιδιά σας που εξαιτίας σας είτε θα μείνουν μια ζωή «μαμμόθρεφτα» ζώντας ουσιαστικά με τα δικά σας χρήματα -αυτά της σύνταξης που έχει απομείνει μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές-, είτε θα μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και θα πάρουν το πρώτο αεροπλάνο για ένα καλύτερο αύριο στη Γερμανία ή σε κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού.
Εύχομαι την επόμενη φορά που θα πάτε να ψηφίσετε, να μην πάθετε το προσωρινό Αλτζχάιμερ που παθαίνετε κάθε φορά που γίνονται εκλογές.
Αντί για Καλή Χρονιά λοιπόν εγώ σας εύχομαι Καλό Κουράγιο και Καλή Δύναμη. 365 μέρες είναι αυτές για το 2014. Και ποιος ξέρει, ίσως κάτι να αλλάξει μέχρι το τέλος αυτών. Αν όχι, τότε θα έχουμε να ελπίζουμε για το 2014, για το 2015 και ούτω κάθε εξής. Στο κάτω κάτω η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Έτσι δεν λένε; Εκτός κι αν στο μεταξύ μας πεθάνουν αυτοί…
