6 dudes πάνε Φεστιβάλ

Από τον Τζέιμς Φράνκο στον Σάγια Λεμπέφ, μισή ντουζίνα άντρες σταρ δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό στην καριέρα τους. Τους είδαμε στο Βερολίνο και βγάζουμε απόφαση.

Τι είναι γαμάτο όταν είσαι κουλ αστέρας του εποερικού ή/και σινεμά; Ε, τα πάντα, υποθέτει κανείς. Όμως πάντα κάτι λείπει που έχει να κάνει με τη δίψα των ηθοποιών για καθαρά καλλιτεχνική αναγνώριση, κι η οποία πάντα θα ωθεί τους πάντες (εκτός από τον Γουίλ Σμιθ) στο να αναζητούν πάντα αυτό που θα τους παει ένα επίπεδο παραπέρα.

Εξ ου και κάθε χρονιά στα μεγάλα Φεστιβάλ θα συναντήσει κανείς αναπάτεχες, έως και πειραματικές, απόπειρες από μεγάλα, γνωστά ονόματα, καθώς προσπαθούν να κατακτήσουν το φεστιβαλικό κύκλωμα. Το φετινό Βερολίνο δεν αποτελεί εξαίρεση- 6 άντρες που λίγο ως πολύ γνωρίζουμε χρόνια τώρα ως επιτυχημένους σταρ ή άρχοντες στους τομείς τους, θα περπατήσουν αυτες τις μέρες το κόκκινο χαλί της Μπερλινάλε.

Έχοντας ήδη παρακολουθήσει 3 μέρες προγράμματος, συνοψίζουμε τι ήταν αυτό που έκανε ο καθένας για την τέχνη του.

Tζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ

Από τα ονόματα του 2012, με μεγάλο ρόλο στο τρίτο μέρος της τριλογίας Μπάτμαν του Κρίστοφερ Νόλαν και με το ρόλο του ως, εχμ, Μπρους Γουίλις στο “Looper”, ο Λέβιτ κάνει το μεγάλο βήμα του, γράφοντας, σκηνοθετώντας και πρωταγωνιστώντας σε μια σέξι σάτιρα της κουλτούρας του “Jersey Shore” μαζί με την Σκάρλετ Γιόχανσον, το “Don Jon’s Addiction”. (Έχει διανομή.) Παίζει τον ομώνυμο χαρακτήρα, τον Τζον που οι φίλοι αποκαλούν Δον λόγω της ικανότητάς του να βγαίνει μόνο με ‘δεκάρια’, βδομάδα μετά τη βδομάδα. Σύντομα θα θελήσει όμως να βελτιώσει κάπως τη ζωή του, κάτι με το οποίο σχετίζεται το 10άρι-Σκάρλετ.

Δεν είναι πως το φιλμ κρύβει κάποια κρυμμένη καλλιτεχνικότητα, όμως και μόνο το ότι γύρισε μια διασκεδαστική ταινία για ντεμπούτο, φέρνοντάς την για πρεμιέρα στο Βερολίνο, κάνει τον Λέβιτ ένα πρόσωπο που έχει όλο και περισσότερους λόγους για να μας ενδιαφέρει.

High point: Τα μοντάζ που δείχνουν τον -αισθητά φουσκωμένο για τις ανάγκες της ταινίας- Λέβιτ να βρίσκει κάθε βδομάδα και μια άλλη κοπέλα, επαναλαμβάνοντς κινήσεις και τεχνικές σα σε ρεφρέν.

Τζέιμς Φράνκο

Τον λες και μασκώτ του Φεστιβάλ τον Φράνκο, ο οποίος καιρό τώρα μοιάζει να προσπαθεί να αποδείξει πράγματα όσο παράλληλα εμφανίζεται σε μπλοκμπάστερ σαν τον Πλανήτη των Πιθήκων και το φετινό Οζ ή παρουσιάζοντας τα Όσκαρ. Η ουσία είναι πως ο Φράνκο έχει εδώ φέτος τριπλή παρουσία. Σκηνοθετεί και εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ “Interior. Leather Bar”, μια εξερεύνηση της σεξουαλικής έκφρασης στην κουλτούρα μας με σημείο εκκίνησης μια χαμένη κινηματογραφική σκηνή. Παίζει στο “Maladies”, το ρόλο ενός νεαρού ηθοποιού που εγκαταλείπει την όλη φάση για την ψυχική του υγεία και μένει σε μια μικρή πόλη με την άρρωστη αδερφή του. (Τρελό κέφι.)

Και τέλος έχει χαρακτηριστικό β’ ρόλο στο “Lovelace” (έχει διανομή), τη βιογραφία της πορνοστάρ Λίντα Λάβλεϊς. Ρε Τζέιμς κάνε και τίποτα αντί να αράζεις όλη την ώρα. Πάντως τα ουρλιαχτά την ώρα που πέρναγε ο Φράνκο για να πάει προς τη συνέντευξη τύπου δεν γινόταν να μην τα αντιληφθείς.

High point: Α, ναι, στο “Lovelace” που λέγαμε; Ε, παίζει τον Χιου Χέφνερ. Ναι, αυτόν τον Χιου Χέφνερ.

Ρούπερτ Γκριντ

 

Toν θυμάσαι τον κοκκινοτρίχη Ρον από τις ταινίες “Χάρι Πότερ”; Ε μεγάλωσε μωρέ το άτιμο και τώρα πρωταγωνιστεί σε ενήλικα βιντεοκλιπίστικα love stories (“The Necessary Death of Charlie Countryman”) παίζοντας τον παλαβιάρη συγκάτοικο σε ένα ιδρωμένο youth hostel στο Βουκουρέστι που έχει πάρε δώσε με χάπια και ιστορίες. Πάντα το λέγαμε πως αυτός ήταν ο ταλαντούχος της παρέας. Σαν χθες ήταν που έπαιζε με τα άλλα τα πιτσιρίκια στο “Χάρι” και τώρα περπατάει το χαλί στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

High point: Κυριολεκτικό κιόλας. Ο χαρακτήρας του παίρνει κάπου μισή ντουζίνα βιάγκρα με τη μία και τελοσπάντων καταλαβαίνεις μετά πώς έχει η κατάσταση. Και θα πούμε μόνο μια ακόμα λέξη: Στριπτιζάδικο.

Σάια Λεμπέφ

Στην ίδια ταινία με τον Γκριντ, ο ομώνυμος χαρακτήρας του τίτλου είναι ο πιτσιρικάς από τα “Transformers”. Καμιά φορά, όσο πιο ακραία εμπορικό είναι αυτό που σε κάνει γνωστό, τόσο περισσότερο προσπαθείς μετά να διαφοροποιηθείς. Ο Σάια ας πούμε ταξιδεύει ως το Βουκουέστι κι εκεί εωτεύεται μια ντόπια κοπέλα που όμως ανήκει σε έναν αρχι-μαφιόζο και γενικά δεν πάει και πολύ καλά το όλο ζήτημα. Ο Σάια γενικά το παλεύει πολύ το ζήτημα- από την εμφάνισή του σε βίντεο των Sigur Ros μέχρι αυτό, κι ύστερα στα γυρίσματα της νέας ταινίας του Τρίερ, μοιάζει αφοσιωμένος στο να κάνει αυτή την πιο φεστιβαλικοχίπ καριέρα του να λειτουργήσει. Περιέργως, πιστεύουμε πως θα τα καταφέρει. Είναι πολύ καλός σε αυτή την ταινία.

High point: Το πλήρως ματωμένο του close-up παρέα με περίεργο χαμόγελο ευτυχίας. Όπως ο χαρακτήρας του μοιάζει πλήρης που έφαγε τα μούτρα του για τον έρωτα, έτσι κι ο ίδιος θα νιώθει ευτυχής που έφαγε τα μούτρα του για την τέχνη.

Σαμ Ρόκγουελ

Ο Ρόκγουελ είναι πιο περίεργη περίπωση γιατί υπάρχει για πολύ περισσότερο από τους παραπάνω, έχοντας μάλιστα κάνει την αρχή του σε ανεξάρτητες ταινίες. Όμως στο ενδιάμεσο έγινε πιο γνωστός για ρόλους σε φιλμ σαν το “Iron Man” ή το “Charlie’s Angels”, οπότε αυτή η επιστροφή εδώ είναι ευχάριστ. Πρωταγωνιστεί στο ανεξάρτητο δράμα “A Single Shot”, παίζοντας έναν κυνηγό που σκοτώνει από ατύχημα μια νεαρή κοπέλα και βρίσκει πάνω της έναν κουβά χρήματα, οπότε καταλαβαίνεις γενικά προς τα πού πάει όλο αυτό. Είναι ο κατεξοχήν είδος δράματος που κάνουν κάποιοι ηθοποιοί περιμένοντας πως θα είναι ο μεγάλος τους οσκαρικός ρόλος. Εμείς δε το πολυπιστεύουμε εν προκειμένω, αλλά τελοσπάντων χαρήκαμε που σε είδαμε στις Βερολινέζικες αίθουσες, Σαμ.

High point: Ας πούμε απλά, “κοίτα μαμά! πυροβολάω χωρίς χέρια!” Κάπως.

Πολ Ραντ

“H μεγαλύτερη δυσκολία μου γυρίζοντας το ‘Prince Avalanche’ ήταν πως έπρεπε να καταπιέζω τον αντρισμό μέσα μου όλη την ώρα,” έχει πει γελώντας στο Entertainment Weekly ο Ραντ, ο οποίος κάνει ένα ενδιαφέρον σερί. Λίγο μετά το “This Is 40” του Τζαντ Άπατοου, που είναι βασικά δυο ώρες σκηνών ανάμεσα σε αυτόν και την Λέσλι Μαν, ως μέρος μιας γλυκόπικρης κωμωδίας πάνω στην πραγματικότητα των σχέσεων μετά τα 40, πρωταγωνιστεί σε ένα bromance δράμα γυρισμένο στα κρυφά με δύο μόλις ηθοποιούς. Από τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, σκηνοθέτη που επίσης ήθελε να επιστρέψει στις ανεξάρτητες ρίζες του με αυτή την ταινία, το “Prince Avalanche” είναι ριμέικ ενός Ισλανδικού φιλμ για δυο φίλους που αφήνουν πίσω την πόλη και περνούν το καλοκαίρι παρέα, απομονωμένα. Εντάξει ΟΚ, καλύτερα όταν έπαιζε με τη Λέσλι Μαν, αλλά του δίνεις πόντους για συνέπεια και για προσπάθεια.

High point: Όλη η ταινία έχει δύο ηθοποιούς. Αυτό αρκεί.

Πηγή : http://www.oneman.gr