Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν άραγε ότι το δικαίωμα να είναι «δωρητές» οργάνων
χάνεται και τη θέση του παίρνει νόμος που υποχρεώνει όλους να είναι
πλέον «δότες» οργάνων;
Το δικαίωμα της προσφοράς γίνεται υποχρέωση, σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία που μόνο κινδύνους εγκυμονεί.
Μέχρι τώρα, η λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ή όταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς μεταμόσχευση. Τη δε αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, κάτι που συμβαίνει εξάλλου και παγκοσμίως.
Σύμφωνα με τον νέο νόμο (νό μος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011) , η αφαίρεση οργάνων θα πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης» που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική άδεια.
Παραχωρείται έτσι, το δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε τρίτους, οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, ενώ η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες.
Στην περίπτωση λοιπόν που κάποιος δεν επιθυμεί τον τεμαχισμό του, θα πρέπει να έχει προλάβει να εκφράσει με νόμιμες διαδικασίες την αντίθεσή του, αν και εφόσον έχει πρώτα ενημερωθεί, για ένα νόμο τόσο σοβαρό που έχει περάσει στα ψιλά γράμματα εν τω μέσω μιας κρίσης που μαστίζει τη χώρα.
Έναν νόμο που «βιάστηκε» να προωθήσει κακήν κακώς ο τότε υπουργός Υγείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος με τη σύμφωνη γνώμη του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου στις 16 Ιουνίου 2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία, από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, μεταξύ Μνημονίου και Μεσοπρόθεσμου, κι ενόσω όλη η Ελλάδα περίμενε να δει αν ο πρωθυπουργός της παραιτείται ή όχι. Στις 16 Ιουνίου, ανήμερα των γενεθλίων του, ο τότε πρωθυπουργός βιάστηκε κάνει ένα ακόμα δώρο στον ελληνικό λαό...
Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν το νόμο; Πώς εξασφαλίζεται η έγκαιρη ενημέρωση των ιατρών ξεπερνώντας τα γραφειοκρατικά προβλήματα όπως είναι το έγκυρο της υπογραφής και πόσοι συγγενείς θα είναι σε θέση να χειριστούν ταυτόχρονα το χαμό του ανθρώπου τους και την αγωνία να γίνει σεβαστή η επιθυμία του θανόντα;
